W idealnym świecie przebieg nauki dziecka z Bangladeszu powinien rozpocząć się w wieku sześciu lat, a zakończyć się, gdy uczeń ma 17 lat. Pierwsze pięć lat nauki odbywa się w tzw.szkole początkowej. Jest ona finansowana przez państwo i jest obowiązkowa. Rzeczywistość jest jednak bogatsza. Aby dziecko mogło się uczyć, rodzic powinien opłacić prąd, kredę, wyprawkę
szkolną, posiłek – państwo zapewnia jedynie pensje nauczycielom i budynek szkolny. Kolejnym etapem jest sześcioletnia szkoła średnia, która jest podzielona na trzy etapy po dwa
lata (niższy, średni i wyższy) – dociera tam niewielki procent uczniów. Wielu rodziców nie stać na posłanie swoich pociech nawet do szkół początkowych. Dlatego poziom analfabetyzmu
jest bardzo wysoki – ponad 50%. Konsekwencją nieumiejętności czytania i pisania jest życie w ubóstwie. Nie zdajemy sobie sprawy z tego, jakim darem jest umiejętność czytania i pisania. Aby się przekonać zrealizujmy taki challenge. Spróbujmy tylko przez jeden dzień nie korzystać z tych umiejętności. Rodzice naszych podopiecznych to najczęściej zbieracze herbaty, którzy pracują na czyichś plantacjach za przysłowiową miskę ryżu. Za dzień pracy nie dostają nawet 1,5 dolara.
Zachęcam do wsparcia projektu “Misja Szkoła” kontakt: anna.miszka@misyjnedrogi.pl ; tel. 61 839 91 44.
